พระพุทธศาสนาเข้าสู่ประเทศญี่ปุ่นเมื่อ พ.ศ.1095 ในรัชกาลพระเจ้ากิมเมจิ(จักรพรรดิ
องค์ที่ 19 ของญี่ปุ่น) โดยคณะทูตของพระเจ้าเซมาโว แห่งเกาหลีได้เดินทางไปญี่ปุ่นพร้อมด้วยพระพุทธรูป
ธง และคัมภีร์พุทธธรรม พระเจ้ากิมเมจิทรงยอมรับนับถือพระพุทธศาสนา พระพุทธศาสนาจึงเจริญรุ่งเรืองใน
สมัยนี้แต่เมื่อพระองค์สิ้นพระชนม์พระพุทธศาสนาก็เสื่อมโทรมลง จนถึงสมัยเจ้าชายโชโตกุ (พ.ศ. 1135)
พระองค์ได้ประกาศพระราชโองการเชิดชูพระรัตนตรัยอันเป็นพระราชโองการพระจักรพรรดิที่ยกย่องพระพุทธศาสนา
พระพุทธศาสนาได้เจริญรุ่งเรืองอย่างมั่นคงมีการสร้างวัดและสำนักปฏิบัติธรรมเป็นอันมากยุคสมัยนี้
ได้ชื่อว่า ยุคโฮโก (ยุคที่สัทธรรมไพโรจน์) เจ้าชายโชโตกุได้ทรงประกาศธรรมนูญ 17 มาตรา ซึ่งเป็นธรรมนูญ
วัดโฮริวจิเป็นวัดเก่าแก่ที่มีสถาปัตยกรรมงดงามแห่งหนึ่ง
ในประเทศญี่ปุ่น
ที่ประกาศหลักสามัคคีธรรมของสังคมด้วยการ
เคารพเชื่อถือพระรัตนตรัย ในสมัยนี้ได้มีการนำ
คัมภีร์พระพุทธศาสนาเข้าสู่ประเทศญี่ปุ่น แม้ตัว
เจ้าชายเองก็ได้ทรงแต่งคัมภีร์อรรถกถาของ
พระองค์ด้วยสิ้นรัชกาลเจ้าชายโชโตกุ(พ.ศ.1165)
พระพุทธศาสนาแบ่งเป็นหลายนิกายและเริ่ม
เสื่อมลง จนถึงยุคเมอิจิพระพุทธศาสนายิ่งเสื่อม
ลงไปอีก เพราะลัทธิชินโตได้รับความนิยมนับถือ
แทนพระพุทธศาสนา นอกจากนั้นศาสนาคริสต์
ก็เริ่มเผยแผ่เข้ามาในญี่ปุ่นส่วนหน้าที่ในการประกอบ
พิธีกรรมอันศักดิ์สิทธิ์นั้น พระสงฆ์แต่ละนิกายก็
ยังคงจัดพิธีกรรมเป็นประเพณีตามนิกายของตน