พระพุทธศาสนาในประเทศอินเดีย

ได้แผ่ขยายไปทั่วอินเดีย (อินเดียส่วนใหญ่ไม่ใช่ทั้งหมด) เมื่อครั้งพระเจ้าอโศกมหาราช และพระเจ้ากนิษกะ เรืองอำนาจ แต่บางส่วนของประเทศยังนับถือศาสนาพราหมณ์ จนพราหมณ์แผ่ไปถึงได้เข้มแข็งขึ้นจนกลายเป็นฮินดู พระพุทธศาสนาบางแห่งก็ค่อย ๆ เสื่อมลงโดยลำดับจนถึงหมดไป ภายหลังท่านธรรมบาล ชาวลังกา ได้พยายามฟื้นฟูพระพุทธศาสนาในอินเดีย บางส่วนคืนจากพวกฮินดู มีพระลังกาไปอยู่หลายแห่ง มีวัดไทยที่พุทธคยา ซึ่งวัดหนึ่ง ๆ ก็มีพระไม่เกิน ๑๕ รูป และวัดเหล่านั้น ก็ได้ไปจากประเทศของชาตินั้นๆชาวอินเดียที่สนใจจะเป็นชาวพุทธก็หายากเต็มที ชาวฮินดูไม่ได้เห็นความสำคัญเพราะเขาถือว่าพระพุทธเจ้าก็เป็นอวตารหนึ่ง ของพระนารายณ์ ทำให้ศาสนาพุทธและพราหมณ์-ฮินดูปะปนไปนั่นเอง