พระพุทธศาสนาในประเทศญี่ปุ่น
พระพุทธศาสนาเข้าสู่ประเทศญี่ปุ่นเมื่อ พ.ศ.1095 ในรัชกาลพระเจ้ากินเมอิ(จักรพรรดิองค์ที่29ของญี่ปุ่น)โดยคณะทูตของพระเจ้าซองวัง แห่งเกาหลี ได้เดินทางไปญี่ปุ่นพร้อมด้วยพระพุทธรูปธง และคัมภีร์พุทธธรรม พระเจ้ากิมเมอิทรงยอมรับนับถือพระพุทธศาสนา พระพุทธศาสนาจึงเจริญรุ่งเรืองในสมัยนี้แต่เมื่อพระองค์สิ้นพระชนม์ พระพุทธศาสนาก็เสื่อมโทรมลง จนถึงสมัยเจ้าชายโชโตกุ (พ.ศ.1135พระองค์ได้ประกาศพระราชโองการเชิดชูพระรัตนตรัย อันเป็นพระราชโองการพระจักรพรรดิที่ยกย่องพระพุทธศาสนา พระพุทธศาสนาเจริญรุ่งเรืองอย่างมั่งคง มีการสร้างวัดและสำนักปฏิบัติธรรม เป็นอันมาก ยุคสมัยนี้ได้ชื่อว่า ยุคโฮโก(ยุคสัทธรรมไพโรจน์)เจ้าชายโชโตกุ ได้ทรงประกาศธรรมนูญ17มาตรา ซึ่งเป็นธรรมนูญที่ประกาศหลักสามัคคีธรรมของสังคมด้วยการเคารพเชื่อถือพระรัตนตรัย ในสมัยนี้ได้มีการนำคัมภีร์พระพุทธศาสนาเข้าสู่ประเทศญี่ปุ่น แม้ตัวเจ้าชายเองก็ได้ทรงแต่งคัมภีร์อรรถกถาของพระองค์ด้วย สิ้นรัชกาลเจ้าชายโชโตกุ(พ.ศ.1165)พระพุทธศาสนาแบ่งเป็นหลายนิกายและเริ่ม เสื่อมลง จนถึงยุคเมจิ พระพุทธศาสนายิ่งเสื่อมลงไปอีก เพราะลัทธิชินโตได้รับความนิยมนับถือแทนพระพุทธศสนา นอกจากนั้นศาสนาคริสต์ก็เริ่มเผยแผ่เข้ามาในญี่ปุ่น ส่วนหน้าที่ในการประกอบการพิธีกรรม อันศักดิ์สิทธิ์นั้น พระสงฆ์แต่ละนิกายก็ยังคงจัดพิธีกรรมเป็นประเพณีตามนิกายของตน
การนับถือพระพุทธศาสนาในประเทศญี่ปุ่น
ปัจจุบันชาวญี่ปุ่นนับถือพระพุทธศาสนาควบคู่ไปกับลัทธิชินโต พระพุทธศาสนาแบ่งออกเป็นหลายนิกาย หลังสงครามโลกครั้งที่2มีนักการศึกษามากมายพยายามเชื่อมประสานพระพุทธศาสนานิกายต่างๆ เข้าด้วยกัน โดยจัดตั้งเป็นองค์การขึ้น องค์กรการที่ใหญ่ที่สุด คือ พระพุทธศาสนิกสัมพันธ์แห่งญี่ปุ่น กิจการทางพระพุทธศาสนาที่สำคัญและก้าวหน้าที่สุดของญี่ปุ่น คือ การจัดการศึกษา ซึ่งพระพุทธศาสนานิกายต่างๆจะมีมหาวิทยาลัย วิทยาลัย และโรงเรียนระดับมัธยมศึกษา