การเผยแผ่พระพุทธศาสนาในประเทศจีน

พระพุทธศาสนาได้เข้ามาเผยแผ่ยังจีน

การนับถีอศาสนาในประเทศเนปาล แม้บางช ่วงบางตอน พระพุทธศาสนาเกือบสูญหายไปจากประเทศเนปาล แต ่ก็มีบุคคลที่มี ความตั้งใจจริงในการกอบกู้พระพุทธศาสนา เพื่อให้พระพุทธศาสนาคงอยู่ในประเทศที่ได้ชื่อว่าเป็นดินแดน ประสูติของพระพุทธเจ้า บุคคลที่เป็นกำลังสำคัญคือ คณะธรรมทูตเนปาล ใน พ.ศ. 2487 ได้มีการขับไล่ภิกษุและพุท พระพุทธศาสนาได้เข้าไปเผยแผ่ใน ประเทศจีนเมื่อประมาณพุทธศักราช 60 ในสมัยของพระจักรพรรดิเม่งเต้แห่งราชวงค์ฮั่น พระองค์ทรง ส่งคณะทูตไปสืบพระพุทธศาสนาในอินเดียคณะทูตชุดนี้ได้เดินทางกลับประเทศจีน พร้อมด้วยพระภิกษุ 2 รูป คือพระกาศยปมาตังคะ และพระธรรมรักษ์รวมทั้งคัมภีร์ของพระพุทธศาสนาอีกส่วนหนึ่งพระเจ้าเม่งเต้ทรงสั่งให้สร้างวัดแป๊ะเบ๊ยี่ (แปลว่า วัดม้าขาว เพื่อเป็นอนุสรณ์แก่ม้าที่บรรทุกพระคัมภีร์) ที่นครโลยาง ให้เป็นที่อยู่ของพระทั้ง 2 รูปนั้น หลังจากนั้น วัดแป๊ะเบ๊ยี่ หรือวัดม้าขาว ประเทศจีน พระกาศยปมาตังตะกับพระธรรมรักษ์ได้แปลคัมภีร์พระพุทธศาสนาเป็นภาษาจีนเล่มแรก เมื่อพระพุทธศาสนาเข้าสู่ประเทศจีนนั้น ชาวจีนส่วนใหญ่ยังคงนับถือลัทธิขงจื๊อและลัทธิเต๋า ต่อมาโม่วจื๊อ นักปราชญ์ผู้มีความสามารถและเลื่อมใสในพระพุทธศาสนา ได้แสดงหลักธรรมของพระพุทธศาสนา ให้ชาวเมืองได้ เห็นถึงความจริงแท้อันลึกซึ้งของพระพุทธศาสนา ทำาให้ชาวจีนเกิดความเลื่อมใส มีการสร้าง วัดวาอาราม และแปลพระสูตรเป็นภาษาจีน พระพุทธศาสนาจึงเจริญรุ่งเรืองมากยิ่งขึ้น สมัยราชวงศ์ถัง (พ.ศ. 1161–พ.ศ.1450) พระพุทธศาสนาเจริญสูงสุด เพราะได้รับการสนับสนุน จากพระเจ้าจักรพรรดิตลอดจนนักปราชญ์ราชบัณฑิตต่าง ๆ มีการสร้างวัดขึ้นหลายแห่ง และมีการแปลพระสูตรธศาสนิกชนออกจากเนปาลชาวพุทธในเนปาลได้ร่วมประชุมกันจัดตั้งธรรมโมทัยสภาขึ้นด้วยจุดประสงค์

การนับถือพระพุทธศาสนาในจีน

พระพุทธศาสนาในประเทศจีนเป็นฝ่ายมหายาน ชาวจีนส่วนใหญ่นับถือพระพุทธศาสนาควบคู่กับ ลัทธิขงจื๊อและเต๋า รัฐบาลจีนให้การสนับสนุนจัดตั้งพุทธสมาคมแห่งประเทศจีน และสภาการศึกษาพระพุทธศาสนาแห่งประเทศจีนขึ้นในกรุงปัเพื่อเป็นศูนย์กลางการเผยแผ่พระพุทธศาสนากับประเทศต่างๆ ทั่วโลกกกิ่ง