ในราวศตวรรษที่ ๘ รัชสมัยพระเจ้าจักกยาลโป เหล่าเสนาอำมาตย์ได้นิมนต์คุรุปัทมสัมภาวะ มาช่วยรักษาพระเจ้าจักกยาลโปที่ทรงประชวรแต่ท่านปฏิเสธ และขอให้รับพระพุทธศาสนาเป็นศาสนาประจำชาติ พระพุทธศาสนาจึงได้ประดิษฐานมั่นคงในภูฏานมาตั้งแต่นั้นมา
ต่อมาเมื่อ พ.ศ.๑๗๙๖ ลามะปาโช หรือดรุกอมชิงโป ได้เดินทางเข้ามาในภูฏานและตั้งนิกายดรุกปะกัคยุ ล่วนมาถึงศตวรรษที่ ๑๗ ท่านซับดรุง นะวัง นัมกเยล ได้รวบรวมเมืองน้อยใหญ่จนเป็นปึกแผ่น จนได้ฉายาว่า ซับดรุง ท่านได้สร้างสถานที่สำคัญไว้หลายแห่ง เช่น พูนาคาซอง

ภูฏานนับถือพระพุทธศาสนานิกายมหายานแบบตันตระหรือวัชรยานเป็นศาสนาประจำชาติ นิกายตันตรยานถือเป็นกำเนิดขึ้นช่วงสุดท้ายของพัฒนาการอันยาวนานของพระพุทธศาสนา พระพุทธศาสนานิกายตันตรยาน ได้ซึมซับและหล่อหลอมเข้าเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันกับวัฒนธรรม